Zodra de kinderen de deur uit zijn om acht uur ’s ochtends, gaat inderdaad de laptop aan. Ook ik ga eerst even naar de twitterpagina: is er nog wat gebeurd in Woudsend of Beverwijk? Dan naar de email; zou de hoofdredacteur van dat ene blad waar ik zo graag een stukje in wil schrijven al gereageerd hebben? Het nieuws laat ik voor wat het is; de email met de middageditie van de Volkskrant komt bij mij ’s ochtends al binnen en dringt zich vanzelf op.
Als ik genoeg rondgeneuzd heb, ga ik aan het werk. Ik draai warm door een blog te schrijven en ga dan zitten voor het ‘echte’ werk. Onderwijl hou ik met een schuin oog m’n chatpagina’s in de gaten; onze paps is weer terug van vakantie en meestal meldt hij zich wel. Hij kan niet alleen een blog schijven, hij is ook een volleerd MSNner.
En inderdaad binnen een paar minuten licht mijn Messengericoontje op.
‘Ik heb nieuws,’ schrijft hij. Ik ben meteen alert: Zou ze zwanger zijn? Zouden ze eindelijk gaan trouwen? De jongste zus dan.
‘We hebben een nieuwe camper gekocht,’ komt er droog achteraan. Ik zak weer terug in mijn stoel; ook leuk.
Via een link bekijk ik op internet foto’s van de camper en klik dan de MSN-pagina weer omhoog om te laten weten dat het een mooie wagen is.
Het grappige is dat ik fysiek steeds hetzelfde doe, maar dat dat in mijn hoofd niet zo voelt. Met elke pagina die ik openklik zit ik in een andere wereld: de site met de camperfoto’s naast de site met een speech van Obama, even kletsen of roddels lezen en dan weer serieus met mijn artikel verder.
Ho ho, stop, wacht even: in mijn hoofd voelen? Is dat wat de nieuwste technologie met mij doet: dat ik in mijn hoofd ga voelen terwijl mijn vingers mechanisch over het toetsenbord gaan en mijn schouders verkrampen door het lange zitten? Voelen deed ik toch met mijn vingers of in mijn buik? Wat gebeurt er hier? Misschien wordt het tijd dat ik een oud bureautje ga opknappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten