Gestolen momenten

Vier weken heb ik er over gedaan. In het kantoor van ons restaurant, tussen de bedrijven door. Maar nu ie ie eindelijk af. Het oude bureautje uit ons ouderlijk huis is wit en roze geschilderd voor dochterlief. Nu moet ie alleen nog verplaatst worden van de zaak naar ons huis. Hoe lang zal dat duren?

Tijdens het vaarseizoen wordt mijn leven gedirigeerd door het ritme van onze restaurants. Vrijwel elke minuut is gepland, geen seconde wordt verkwist. "Vind je dat nou niet vreselijk?" vroeg jongste zus laatst, "dat je altijd aan het werk bent, dat je helemaal geen vrij hebt, dat je niet in de zomer bijvoorbeeld een keer naar de Efteling kan gaan?"

Nee, vreselijk is dat niet, want het voelt nog steeds niet als een verplichting. Als het druk is in de zaak, alles op rolletjes loopt en onze gasten en personeelsleden blij zijn, dan geeft dat veel voldoening. Bovendien is het ook onze manier van leven geworden. We werken en leven, leven en werken.

Maar af en toe is het ook voor mij even genoeg geweest. Dan wil ik even niet. Dan is het tijd voor een gestolen moment. Even onvindbaar, al is het maar vijf minuten. Stiekem de Flow lezen tijdens het eten koken, of op het toilet gaan zitten met een boek, tijdens het maken van de werkroosters even webshoppen, thuis de logeerkamer restylen terwijl ik eigenlijk de was moet doen, een oud bureau opknappen of een bijdrage leveren aan onze zussenblog.

Zonder die momenten zou ik niet kunnen werken. Of is dat nu juist de zin van werken; het hebben van gestolen momenten?