Doelen

"Goh, jij hebt je doelen dit jaar al gehaald", merkt collega Marjan op tijdens onze wekelijkse spinles. "Inderdaad, je hebt gelijk." antwoord ik om er maar snel vanaf te zijn. Ik voelde 'm namelijk al aankomen: ik heb geen doelen meer.

Mijn doelen waren dit jaar: zo vaak mogelijk de Alpe d'Huez beklimmen op één dag en daarvoor heel veel geld ophalen voor de Stichting Alpe d'HuZes. Daarnaast zou ik in september de Dam tot Damloop uitlopen. Beide acties zijn gedaan en ik sta voor 't bekende 'zwarte gat'. Helaas, waar ik zo vaak over grapte is toch echt gekomen: ik weet niet meer wat ik moet doen. Maanden stond mijn leven in het teken van spinnen, fietsen, kilometers maken, bandenspanning checken en sponsors binnenhalen. Daarna stonden de weken tot aan de Damloop in het teken van kilometers hardlopen, interval trainingen, looptijden bijhouden en goed eten en slapen.
M'n KWF bedankbrief is binnen en mijn Damloop medaille hangt aan de spiegel. Tsja, en dan hakt zo'n (op zich positieve) opmerking er wel in.

Een andere collega doet er een schepje bovenop en nodigt me uit om mee te doen aan de halve marathon volgende maand en te lopen voor Stichting Semmy. Als ik nee zeg, gaat hij ongestoord door. "Dan ga je toch volgend jaar meedoen met de New York Marathon?"

Mijn hoofd begint overuren te maken. Zou ik dat kunnen? 42 km in New York? Is dat niet te hoog gegrepen voor iemand die dit jaar pas is begonnen met hardlopen? Is een PR (persoonlijk record) neerzetten volgend jaar tijdens de Damloop niet een beter streven? Mijn eindtijd van 1:45 uur was nou eenmaal niet de beste tijd ooit.
Op de website van de ING (!) NY marathon staat dat er ook een half-marathon is... Mmmm... dit biedt perspectief. Ik lees verder.
Dit is niet 'de echte' marathon, maar het is misschien wel het proberen waard.

10.000 deelnemers.
Dwars door New York City.
20 maart 2011.
An iconic course that runs through the heart of the city including Times Square!



Ja, ik ben eruit. Ik ga me inschrijven! Ik ga 't doen! Op naar New York!

Dan komt de aap uit de mouw. Je moet minimaal 21 km kunnen lopen in 1:37 uur... En dat moet je voor 15 november 2010 hebben aangetoond....

Ik baal. Nu weet ik nog niet wat ik moet doen.

Herfst

"Morgen gaan we weer verder, misschien hebben we dan meer inspiratie..." . Met deze woorden heb ik onze koks net in de keuken achter gelaten. We hebben het echt geprobeerd, namen de woorden spek, paddestoelen en rode wijnsaus in onze monden om te kijken of we de herfstsmaken al konden proeven. Maar, nee, het lukt nog niet. Terwijl buiten de regen tegen het raam spat en ik vanavond de winterjassen van de kinderen tevoorschijn heb gehaald, wil het in mijn hoofd nog geen herfst worden. Na praktisch de hele maand augustus met weerberichten als '80% kans op voortzetting van het wisselvallig weertype' kan het toch niet zo zijn dat ook de nazomer ons niet wordt gegund?

Weten jullie het nog, het WK? Lang geleden is het al, hè? Juist, zolang is het geleden dat onze dames van de bediening badend in het zweet over het terras banjerden, dat de flesjes deo direct achter de deur, buiten het zicht van de gasten, overuren maakten, dat onze koks af en toe even in de vriescel gingen staan om het hoofd koel te kunnen houden, dat de kinderen tussen de middag vrolijk in het zwembad sprongen voordat ze weer naar school vertrokken, kortom dat het echt zomerde in Nederland. Ik word zowaar weemoedig van deze warme herinneringen.

Timo en ik hebben het regelmatig over het verplaatsen van onze werkzaamheden naar het buitenland, naar een land waar de zon wel schijnt en ook blijft schijnen en de warmte wel tot in je vezels door kan dringen. Helaas was oudste zus me daarin voor en blijft het voor ons vast bij dromen.. en bij onze vakanties! Thuis hangt er al een kalender voor de kinderen waar ze elke avond een strook van af kunnen knippen; nog drie weken voor we de auto vol pakken en het navigatiesysteem programmeren richting de Costa Dorada!

Het is vast de schuld van dit heerlijke vooruitzicht dat het geen herfst wil worden in mijn hoofd en in mijn mond. Maar ja, die herfst menukaart moet er komende dinsdag toch echt komen.

Tijd

Wonen we nu pas vier jaar of al vier jaar in de VS? Lijkt het moment dat we iedereen gedag zwaaiden en door de douane gingen op Schiphol een eeuwigheid geleden of voelt het meer alsof het gisteren was?
Terugkijkend op vier jaar is er heel veel gebeurd en hebben we ontzettend veel gedaan. Simeon was nog niet eens geboren, Daniël kon nog niet eens lopen, Julian was nog een kleuter toen we gingen. We zijn zo gewend, dat de vraag terecht is: wonen we hier echt nog maar vier jaar? Het lijkt al zoveel langer.
Maar toen we half juli in Nederland aankwamen, voelde dat weer zo vertrouwd, ging het leven weer gewoon verder waar we gebleven waren, dat de vraag terecht op kwam: zijn we hier een jaar niet geweest? Zijn we echt al vier jaar weg? Tuurlijk de kinderen zijn groter, maar de dingen lijken niet wezenlijk veranderd.
Naast dat tijd een absolute grootheid is; een minuut duurt 60 secondes, een seconde beslaat een afgesproken vaste hoeveelheid tijd, is tijd blijkbaar ook een relatieve grootheid, die verandert als je blik of ervaring verandert. Interessant, denk ik. Maar hoe zit dat nu?

Een uitgelezen moment om de deskundige aan het woord te laten.‘Tijd heeft een dubbel gezicht,’ vertelt Joke Hermans, schrijfster van het boek `Stil de tijd, pleidooi voor een langzame toekomst`. ‘Er is de kloktijd, die onze dagen in gelijke partjes verdeeld, en er is een andere tijd, die zich niet laat meten maar laat ervaren: de innerlijke tijd. In het Grieks: kronos en kairos.’
Volgens Joke Hermans ontstaat creativiteit als we de kloktijd en die innerlijke tijd op elkaar betrekken. Ik probeer het te begrijpen, lees door tot ze concludeert dat er rust nodig is voor creativiteit. Dan herken ik het: het schrijven van een stukje kost me altijd ongeveer een uur. Maar als ik ’s middags een uurtje over heb, lukt het me niet om een stukje te schrijven. Terwijl als ik weet dat ik twee uur de tijd heb, ik meestal binnen een uur klaar ben. Dat uurtje ’s middags kan ik dus beter besteden aan het opvouwen van de was.

Vier jaar is niet lang of kort zonder achtergrond, reflectie, zonder mijn eigen ervaringen. ‘Innerlijke tijd hangt samen met onze meest unieke en persoonlijke geschiedenis: eigenlijk de som van alles wat we gevoeld, gedacht en ervaren hebben,’ zegt mevrouw Hermans dan ook.
De eerste ochtend in Nederland, dronk ik met middelzus koffie op haar terras. ‘Tis net alsof dat hele jaar niet heeft plaatsgevonden, alsof we hier gisteren nog koffie dronken en vandaag weer,’ zeiden we tegen elkaar. Alsof die meer dan 365 dagen tussen de ene en de andere cappucino in het niets oplosten. Het blijft bijzonder hoe dat gaat met tijd.