Prinses op de erwt

Het ging precies zoals ik had gehoopt dat het zou gaan. De bevalling was achter de rug, de ouders waren binnen het uur in het ziekenhuis en ik mocht na een paar uurtjes weer naar huis. Thuis kroop ik direct in m'n bed en na een half uurtje ging de deurbel. Drukke stemmen in de straat van de gillende neefjes en nichtje die van de spanning niet meer konden wachten. De kraamverzorgster liet voorzichtig de eerste bezoek naar boven komen, de rest mocht later. Daar lag ik, met mijn prinses in m'n armen - zo trots! En nu kon ik haar meteen laten zien aan m'n grote zussen. Uiteraard hebben we gehuild! Want ze is ook zooooo mooi.

Later mochten ook de kindjes 1 voor 1 naar boven en aan het einde van het bezoek mocht nog een keertje iedereen naar boven toe. Al die drukte kon me niets interesseren, ik lag als een koningin op bed, met in mijn armen het mooiste meisje van het land.

De dagen erna bleef ik nog heerlijk zweven op de roze wolk. Vanuit het bed regeerde ik over mijn kasteel. De kraamverzorgster en Robert waakten over mij en lieten geen visite te lang toe. Vol trots vertelde ik over de bevalling, over de eerste nachten en dat onze dochter het zo goed doet. Na drie dagen moest ik toch wel in beweging gaan komen, vond de kraamverzorgster. Langzaam, maar het ging. Eerst een uurtje beneden 'wennen', toen een paar uurtjes tot zelfs een halve dag beneden op de bank. M'n wereld werd weer steeds een beetje groter. Op dinsdag mochten we voor het eerst naar buiten, met z'n drietjes. De wandeling duurde wel tien minuten (!) en toen vluchtten we weer snel naar binnen, naar ons vertrouwde wereldje. Op donderdag ging de kraamverzorgster weg, mijn steun en toeverlaat... Vanaf nu was onze dochter 'echt' van ons en moesten we het nu met z'n drietjes gaan doen.

Als eerste uitstapje als gezinnetje kozen we voor de supermarkt. En daar, tussen al die schappen, mensen en plastic tassen voelde ik me ineens heel klein. Deze wereld was niet gestopt met draaien. Sterker nog, niemand keek zelfs om toen we mét kind langsliepen. Hoe kan dit? Dit was toch het grootste nieuws op aarde? De week ervoor had ik er nog gelopen met m'n dikke buik en nu was dit mooiste meisje er voor in de plaats gekomen.

Terug thuis moest ik toch even bijkomen. Maar één ouder echtpaar had mijn dochter opgemerkt...

Nesteldrang of voorjaarschoonmaak?

"Hé buurvrouw, ben je zwanger?!"
"Zo! Heb je een voetbal ingeslikt?"
"Gaat nu wel hard hè"
"Weet je al wat het gaat worden?"
"Heb je al een kamertje?"
"Hebben jullie al een naam?"
"Hoe lang moet je nog, wordt het al zwaar?"

Een kleine selectie van wat ik dagelijks te horen krijg, want ja, de buik is aanwezig. Geen ge-emmer meer van is ze nu wel of niet aangekomen, nee het is duidelijk: ik ben zwanger. De buik zit er overduidelijk en zit nog niet in de weg. Ik kan m'n sokken nog zelf aandoen (maar heb hier soms geen zin in), kan nog vijftien keer per dag de trap oplopen om de was te doen, schilderen, schuren en stofzuigen. Ik word voor gek verklaard dat ik met buik in de tuin aan het werk ben geweest en lach er hard om. 's Avonds krijg ik alleen een klap in m'n gezicht van m'n lichaam, omdat 'ie het daar wel mee eens is. Calm down! Ga op die bank met je gat!

Natuurlijk weet ik dat ik rustig aan moet doen en vooral veel terrasjes moet bezoeken met vriendinnen. Toch lukt het me niet helemaal. Alles MOET af en het liefst NU en het hele huis moet NIEUW! (Weer) een kleine selectie: nieuwe plinten (wit), nieuw laminaat, nieuw bed, meer opbergruimte, zolder opruimen, tuin opruimen, schutting beitsen, tuinmeubels schilderen, etc. Dingen die niets te maken hebben met het krijgen van een baby. Maar wel dingen waar ik me heel erg druk om kan maken en waar we al weken heel druk mee bezig zijn. Want ja, ik kan niet alles zelf, daar moet de papa-in-spé echt bij helpen.

Misschien zijn de voorjaarschoonmaakkriebels met zwangerschapshormonen geen goede combinatie met 25 graden... want dan krijg je dit. Maarja, eraan ontkomen blijkt ook niet echt te lukken. Vooralsnog geef ik me er heerlijk aan over en knapt m'n huisje beetje bij beetje op. Hopelijk komt de nesteldrang alsnog en geeft me dat de energie die ik dan nodig heb als de buik met hoofdletters geschreven kan worden.

't wiegenprobleem

"Tja", zegt m'n vader, "je zussen zien in jou geen kleine zus meer en daar moeten ze nog aan wennen. Je bent ineens een grote zus geworden." M'n vader en ik hebben tijdens onze bijna-dagelijkse telefoongesprekken het weer eens over m'n zwangerschap en over het feit dat iedereen er zo lekker mee bezig is. Natuurlijk hartstikke leuk, maar voor ons gaat het leven gewoon door en dat anderen daar aan moeten 'wennen', vergeet ik nog wel eens. Het wennen geldt overigens niet alleen voor m'n familie - ook voor m'n vriendinnen, collega's en zelfs onbekenden. Gelukkig schroomt niemand om zich ook maar een beetje te bemoeien met de keuzes die we maken. Ongevraagde adviezen, sociale druk die vanuit ervaringsdeskundigen op je worden gelegd, dingen die je vooral wel moet doen en welke vóóral niet. Ja, it's a hard life being pregnant.

Afgelopen zaterdag hebben middelzus, haar vaste oppas (ook zwanger) en ik de zolder uitgeplozen en ging ik bepakt en bezakt met lieve meisjeskleertjes, stoere jongensrompers en een box weer naar buiten. Uiteraard mocht de wieg 'Ma Première Propriété' niet ontbreken en staat 'ie ondertussen ook bij ons thuis. Het wiegje is een erfstuk aan het worden, m'n zussen hebben 'm gekocht toen ze beiden zwanger waren en m'n jongste neefjes hebben er allebei een tijdje in gelegen. Helaas gaat deze blog niet over hoe sentimenteel we werden bij het bekijken van alle kleertjes (die blog volgt vast nog wel van middelzus), maar het gaat over dat ik een probleem heb. Namelijk het wiegenprobleem. Naast het erfstuk van m'n zussen zou ik namelijk ook zo graag m'n eigen wiegje opnieuw bekleden met m'n moeder en die gebruiken. Daar 'nee' tegen zeggen is absoluut geen optie - ik heb dus twee wiegjes. Met recht een wiegenprobleem.

Vanmorgen kwam de mevrouw van de kraamzorg op bezoek om het een en ander te bespreken. Een stevige tante met lage stem die al meteen bij binnenkomst opmerkte dat ik de afwas niet had gedaan en dat ik geen zeep in de WC had liggen. Ze zou er wel even een aantekening van maken... Gelukkig viel ze voor duizend procent mee en was het gewoon de bovenkanaalse humor waar ik soms nog aan moet wennen. Ze stal m'n hart toen ze alle bakerpraatjes en opmerkingen van vriendinnen, meteen van tafel sloeg. Ik moest vooral m'n eigen gevoel gaan volgen en mocht het kindje eerder komen, dan ligt 'ie toch voorlopig nog in het ziekenhuis. Ook schreeuwen tijdens de bevalling -zoals op tv- was grote onzin, en als ik borstvoeding wilde geven moest ik gewoon hardop "JA" zeggen, in plaats van: "ja, misschien, als het lukt". Kijk, deze vrouw, daar leer je nog eens wat van. Zonder dat ze het wist, lostte ze vanmorgen ook meteen m'n wiegenprobleem op. Ze is namelijk een groot aanhanger om je kindje bij je op de slaapkamer te houden de eerste weken. Ik besef dat op deze beslissing uiteraard veel reacties zullen volgen, want er zal wel weer iemand het niet mee eens zijn. Daar moeten ze maar aan wennen - want mijn probleem is wél opgelost. Ik heb nu namelijk twee wiegjes nodig!