"Tja", zegt m'n vader, "je zussen zien in jou geen kleine zus meer en daar moeten ze nog aan wennen. Je bent ineens een grote zus geworden." M'n vader en ik hebben tijdens onze bijna-dagelijkse telefoongesprekken het weer eens over m'n zwangerschap en over het feit dat iedereen er zo lekker mee bezig is. Natuurlijk hartstikke leuk, maar voor ons gaat het leven gewoon door en dat anderen daar aan moeten 'wennen', vergeet ik nog wel eens. Het wennen geldt overigens niet alleen voor m'n familie - ook voor m'n vriendinnen, collega's en zelfs onbekenden. Gelukkig schroomt niemand om zich ook maar een beetje te bemoeien met de keuzes die we maken. Ongevraagde adviezen, sociale druk die vanuit ervaringsdeskundigen op je worden gelegd, dingen die je vooral wel moet doen en welke vóóral niet. Ja, it's a hard life being pregnant.
Afgelopen zaterdag hebben middelzus, haar vaste oppas (ook zwanger) en ik de zolder uitgeplozen en ging ik bepakt en bezakt met lieve meisjeskleertjes, stoere jongensrompers en een box weer naar buiten. Uiteraard mocht de wieg 'Ma Première Propriété' niet ontbreken en staat 'ie ondertussen ook bij ons thuis. Het wiegje is een erfstuk aan het worden, m'n zussen hebben 'm gekocht toen ze beiden zwanger waren en m'n jongste neefjes hebben er allebei een tijdje in gelegen. Helaas gaat deze blog niet over hoe sentimenteel we werden bij het bekijken van alle kleertjes (die blog volgt vast nog wel van middelzus), maar het gaat over dat ik een probleem heb. Namelijk het wiegenprobleem. Naast het erfstuk van m'n zussen zou ik namelijk ook zo graag m'n eigen wiegje opnieuw bekleden met m'n moeder en die gebruiken. Daar 'nee' tegen zeggen is absoluut geen optie - ik heb dus twee wiegjes. Met recht een wiegenprobleem.
Vanmorgen kwam de mevrouw van de kraamzorg op bezoek om het een en ander te bespreken. Een stevige tante met lage stem die al meteen bij binnenkomst opmerkte dat ik de afwas niet had gedaan en dat ik geen zeep in de WC had liggen. Ze zou er wel even een aantekening van maken... Gelukkig viel ze voor duizend procent mee en was het gewoon de bovenkanaalse humor waar ik soms nog aan moet wennen. Ze stal m'n hart toen ze alle bakerpraatjes en opmerkingen van vriendinnen, meteen van tafel sloeg. Ik moest vooral m'n eigen gevoel gaan volgen en mocht het kindje eerder komen, dan ligt 'ie toch voorlopig nog in het ziekenhuis. Ook schreeuwen tijdens de bevalling -zoals op tv- was grote onzin, en als ik borstvoeding wilde geven moest ik gewoon hardop "JA" zeggen, in plaats van: "ja, misschien, als het lukt". Kijk, deze vrouw, daar leer je nog eens wat van. Zonder dat ze het wist, lostte ze vanmorgen ook meteen m'n wiegenprobleem op. Ze is namelijk een groot aanhanger om je kindje bij je op de slaapkamer te houden de eerste weken. Ik besef dat op deze beslissing uiteraard veel reacties zullen volgen, want er zal wel weer iemand het niet mee eens zijn. Daar moeten ze maar aan wennen - want mijn probleem is wél opgelost. Ik heb nu namelijk twee wiegjes nodig!
