Flow!

Op één van de weinige mooie zomerdagen in augustus werd ik veertig. Het was een heerlijke dag en door de geweldige setting op een mooi terras met een lekker glas rosé, voelde ik me echt jarig. Elke dag als ik mijn handtas over mijn schouder slinger, krijg ik een lach op mijn gezicht; het kado van oudste zus, haar eigen tas waar ik al weken om zeurde, maakte toen juist een traantje bij me los...

Met het bereiken van die veertig jaar (zo opgeschreven is de confrontatie trouwens best groot), ontwikkelen zich in mijn hersenen andere behoeftes. Waar ik in mijn dertiger jaren al blij was met lekker eten, een glaasje wijn, een leuk TV programma en een nieuwe outfit van de Esprit of Mexx, nu heb ik toch behoefte aan iets meer stijl en diepgang.

De Viva is allang geleden opgezegd, maar pas afgelopen jaar werd dit gat gevuld met een abonnement op de Flow. En na een lange zoektocht naar modieuze kleding die beter past bij mijn levenstijl- en stemming van dit decennium, ben ik van de week € 600,- armer geworden in een geweldige boetiek in Sneek. Bovendien kan de televisie me nauwelijks meer boeien. Al is het wel de vraag of dat daadwerkelijk aan mij ligt; het aanbod is avond aan avond ook echt tenenkrommend slecht. Een avond met een goed gesprek doet me meer deugd. En toen jongste zus afgelopen zondag vertelde dat ze aan yoga is gaan doen, voelde ik dat mijn wenkbrauwen zich optrokken uit pure interesse. Misschien is dat ook wat voor mij..

In het verlengde van deze ontwikkelingen, groeide het idee dat ik weer eens wat met mijn hersenen wilde doen. Niet dat ik ze nooit gebruik; ook in de horeca moet je soms stevig nadenken, maar het werd tijd voor iets anders. Vandaar dat ik nu elke donderdagmiddag braaf boven mijn boeken zit en probeer te bedenken hoe ik dat ook al weer deed, vroeger, studeren.
Het is moeilijk om te beginnen, elke week weer, en het is lastig om me echt te concentreren, maar het geeft wel een geweldig gevoel. De tijd vliegt als ik eenmaal bezig ben, eindelijk in de juiste flow..

Twee werelden

Ook op onze zolder staat, tussen de koffers, mijn oude schoolspullen en Timo zijn knikkerverzameling, een doos met kleertjes in maat 50 en 56. Bij mij zijn ze in twee kleuren verkrijgbaar, maar ook netjes gewassen en keurig opgevouwen. Gezinsuitbreiding zit er toch echt niet meer in: zowel Timo als ik vinden twee keer zwanger zijn en bevallen genoeg, al is dat wel om héél verschillende redenen...

Dus stond die doos daar onder een dikke laag stof eveneens te wachten op jongste zus. Totdat onze lieve oppas me vlak voordat we op vakantie gingen, kwam verrassen met blij nieuws. Omdat ze al op onze kindjes past vanaf de geboorte van nummer 1, heeft ze alle kleertjes uit die doos al in haar handen gehad om daar een klein babietje in te wurmen. Dus wellicht vindt ze het bijzonder om haar eigen kindje in wat oude vertrouwde outfits te hijsen.. ( of niet en wil ze lekker alles nieuw, dat is haar goed recht!). We zullen in ieder geval wat stof doen opwaaien daar op die zolder!

Met de zwangerschap van onze oppas en het feit dat jongste bijna naar de basis mag, komt er een einde aan een tijdperk van lange dagen oppas aan huis. Bij ons was het de oppas die de K3 puzzel zelfs slapend kon maken, die altijd de staarten en vlechten in het haar maakte, die duizend keer met jongste naar de WC liep totdat die eindelijk zijn blaas onder controle had, die regelmatig ondergespuugd werd door ook weer die jongste die als baby wat moeite had met het binnenhouden van zijn melk, kortom die veel taken van het moederschap (of liever ouderschap) van ons over nam.

Op deze manier kon ik doorgaan met werken, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Als ik thuis kom liggen ze heerlijk schoon gewassen te slapen en heb ik geen kind meer aan ze. Zo heb ik het beste van twee werelden; die van oudste en jongste zus verenigd in middelzus. De ideale oplossing, dus...?

Ik hoef alleen maar het eeuwige schuldgevoel te negeren....