Uiteten gaan met twee getrouwde stellen, waarvan één zwanger. Luidkeels meezingen op de bruiloft van twee goede vrienden. De fles geven aan een baby van vier weken oud op een avondje met vrienden waarvan dit alweer de tweede is. Op een andere trouwerij horen dat een kennisje stiekem al acht weken zwanger is. Op kraamvisite bij een oud-teamgenootje die net bevallen is van een meisje. Via Hyves de ontwikkelingen van al die anderen met kinderen volgen. Het houdt maar niet op!
En als je denkt dat je er bent, BOEM! Weer één zwanger. Zelfs mijn collega die het hardste riep dat ze ab-so-luut nooit kinderen wilde, ja hoor! Zwanger.
Op de wc ligt ‘het Dertigersdilemma’ van Nienke Wijnants. Ja, ik weet het, ik ben ‘pas’ 27 jaar, maar dit boek geeft uitleg over het dilemma dat voorkomt tussen je 25e en 35e (!). Het gaat er eigenlijk om dat mijn generatie zo ontzettend veel keuzes heeft, dat keuzes maken eigenlijk een soort gemis met zich meebrengt. Dus doen we dat liever niet. Want als je voor een bepaalde baan kiest, kan je NOOIT meer een ander carrièrepad kiezen. Of als je nu aan kindjes gaat denken, kan je NOOIT meer carrière maken. En als je voor je carrière kiest... dan kan je NOOIT .... etc. etc. Maar dan zijn we er nog niet! Eigenlijk moeten we ook een jaren dertig woning hebben (die we zelf hebben opgeknapt), een mega goede vriendengroep waar je vaak mee uitgaat, een wereldreis maken, jong moeder worden, meedoen aan de goede doelenactie, een fantastische relatie onderhouden, een mega conditie hebben, het huishouden op orde hebben, een aparte hobby hebben, ons interesseren in kunsten, ying en yang en we moeten een liefdevolle familie hebben. Je snapt ‘m. We moeten, zullen en zouden dus ontzettend veel.
Leuke theorie allemaal en in het boek staan ook handige tips. Maar dan komt de praktijk. Wat kies je? Wat is het beste voor jou? Uiteindelijk kan je niet alles hebben, je MOET keuzes maken. Want keuzes maken geeft rust. Althans, dat zegt het boek. Maar snapt het boek ook dat keuzes maken juist het moeilijkste is! Wat kan ik? Wie ben ik? Ben ik tevreden met wat ik doe? Wat wil ik nu eigenlijk echt bereiken? Hoe oud/jong wil ik ...., etc etc.
Ook ik weet dat dit een fase is waar ik waarschijnlijk ooit een keer ga uitkomen. Maar wat ik me afvraag: hebben al die anderen deze vraagstukken ook gehad? Of is dit misschien HET GROTE GEHEIM onder de bijna-dertigers? Gewoon zeggen dat je alles wil en kan, maar ondertussen weten dat je zo snel mogelijk huisje-boompje-beestje wil. Ik snap er helemaal niets meer van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten