Skutsjesilen

Zo, de klus is geklaard. Op het prikbord voor de huishoudelijke mededelingen voor onze medewerkers hangt het rooster voor volgende week. Ik had nog maar net de punaise er in gezet of de eerste nieuwsgierige aagjes kwamen al aan rennen. De grote vraag voor volgende week is: "Mag ik werken of ben ik buitengesloten?".

Uiteraard zijn al onze medewerkers ontzettend loyaal en zijn ze altijd al liever aan het werk dan dat ze vrij zijn, maar de skutsjesilen-maandag wil eigenlijk echt niemand missen. Ik zag al vrij snel een beteuterd gezicht bij één van de gillende keukenmeiden die een blik op het rooster had geworpen. Op mijn opmerking 'maar als je echt graag wilt werken maandag, dan zet ik je er nog wel tussen..', werd dan ook gereageerd met een grote glimlach!

Maar wat maakt werken op die dag nou zo leuk? Voor de niet-ingewijden: Skutsjesilen is het carnaval van het Noorden. Het twee weken durende festijn verandert de doorgaans stugge Fries in een wandelend biervat dat zelfs spontaan tegen een vreemde durft te praten. Twee weken wordt er gezeild op de Friese wateren door 14 verschillende skutsjes die 14 verschillende plaatsen vertegenwoordigen. Overal waar er gezeild wordt, is het feest. Eigenlijk is de zeilwedstrijd slechts een aanleiding om even flink de bloemetjes buiten te zetten, maar dat mag je natuurlijk niet hardop zeggen...

Normaal gesproken is onze zaak een plek waar gezellig gegeten en gedronken wordt op beschaafde toon. Ons publiek is over het algemeen welopgevoed en als er iemand buiten die boot dreigt te vallen, doen wij er alles aan om hem (of haar) weer op het rechte pad te krijgen. Maar maandag is alles anders.

Zondagavond na het diner begint de ontmanteling; gordijnen, schilderijen, foto's, beelden en kaarsjes, alles halen we weg. Tafels en stoelen worden ingeruild voor stootvaste statafels bovenop een extra laag tapijt om de houten vloer te beschermen. Maandagmiddag 16.00 uur zijn we er klaar voor; het bier uit de tap buiten is koud, de muntjes staan klaar in de rekken, de shoarma is gebakken en 15 man personeel staat te trappelen om die bierkraan open te trekken.

En of dat leuk is? Daarover de volgende keer!

Weggaan

Eerst is daar gejuich, een grote glimlach en dan de omhelzing met wat tranen. Ja, ze is weer terug! Na een jaar au-pairen in the States is de Dochter weer terug. Met witte t-shirts met 'Do you recognize me?' erop (met op de achterkant toch maar een uitleg wie-wie is) stond het hele ontvangstcomittee van de Dochter afgelopen maandag op Schiphol haar te omhelzen.
Met ons cluppie hadden we al bedacht wie de ouders van de Dochter zouden zijn. Ik gokte eerst verkeerd (drie mensen en maar één ballon), maar oma had 't goed. Het was dat groepje mensen met gespannen gezichten en witte t-shirts.

De emotie op hun gezichten brengt me terug naar 5 jaar geleden, toen ik in mei terugkwam van mijn vijf maanden lange Canada avontuur. Robert had me opgehaald in Canada en na een romantisch weekje New York reisden we samen terug naar Nederland. Een hele groep stond me toen op te wachten. Net als tijdens dat afscheid in januari. Wat was dat vreselijk verdrieting. Je moet afscheid nemen, maar weet op dat moment even niet meer waarom je jezelf en je geliefden dit aandoet. Zelfs in het vliegtuig werd 't er niet beter op en 36 uur later, na gestrand te zijn in Chicago door een sneeuwstorm, in mijn nieuwe bed in Montréal stroomden de waterlanders nog steeds.
De dag erna liet mijn huisgenootje me haar leven in Montréal zien. Een prachtige stad, met prachtige sneeuw, veel immigranten, verse steenovengebakken bagels en een amerikaanse cultuur met een extreme vriendelijkheid én geïnteresseerdheid. Wiet roken mag bij ons. Pim Fortuin, ja die kenden ze! En dat onze Trix geen echte macht heeft, maar dat Queensday een begrip is.. dat wisten ze ook. En ik? Ik wist niet eens of Canada een koningshuis had...

Tsja, naar het buitenland gaan geeft je in alle opzichten meer kennis. Je leert een andere taal, je komt jezelf tegen, je leert andere culturen kennen en je leert daardoor je eigen cultuur weer in perspectief te zetten.
Zal de Dochter dit ook hebben gehad? En de andere au-pairs?
En zal de Dochter veel heimwee hebben gehad?

Eén ding weet ik wel. Weggaan is niet leuk, maar wel de moeite waard. Ook al zie je dat later pas (vooral nu tijdens het werkleven dat je kan opscheppen dat je een tijdje in Canada hebt gewoond). Maar eerlijk gezegd... weggaan is pas echt leuk als je iedereen mee mag nemen.

Welkom!

De kadootjes zijn ingepakt, het welkomstpakket klaargezet net als de extra kleren voor de jongens. Ook zijn mijn zomerkleren die mij net iets te groot zijn opnieuw gewassen en gestreken zodat oudste zus die misschien aan kan doen als ze wil. Meike en Twan hebben tekeningen gemaakt en zijn alweer even bij de huisjes op de camping wezen kijken: "In welk huisje wonen ze dit jaar, mam?"
We hebben extra stoeltjes gekocht om in onze tuin met zijn allen te kunnen zitten en dus te kunnen eten. Het gras is gemaaid en de stoep geveegd. Stiekem is er bij het boodschappen doen al rekening gehouden met een flinke gezinsuitbreiding de komende weken. De rosé staat koud en de filet americain ligt klaar!
In de laatste nieuwsbrief voor onze medewerkers is de komst van zus en de jongens al aangekondigd, zodat ze niet raar op zullen kijken van een enorme invasie komende maandag. Maar om de een of andere vage reden is er geen personeelslid te vinden die niet meer weet wie de familie uit Amerika is...
Opa en oma camper waren al een week te vroeg richting Friesland gereden. Of was dat toch alleen voor de WK finale?
Vorig jaar hadden we geen idee wat ons te wachten stond, waren we niet echt voorbereid, maar bleek de hele vakantie van de family één groot feest te worden.
Maar deze zomer hebben we er weken naar toe geleefd, en nu het bijna zover is rijst natuurlijk de vraag of we dit jaar met zijn allen wel aan de hoge verwachtingen zullen voldoen....
Maar één ding is zeker: Sil, je bent van harte welkom!

Het steekt

‘Beroepshalve’, maar vooral ook voor de lol, lees ik blogs en columns van Nederlandse dames. Natuurlijk, Sylvia Witteman. Schoonzus verzamelt trouw iedere week haar stukjes en stuurt ze op. Onovertroffen en zeer herkenbaar, maar nu ze terug gaat naar Nederland wordt ze toch iets minder interessant.
Aaf, tegenwoordig in de Volkskrant, vertelde ook al over overvolle tassen als je een baby hebt en houdt verder de actualiteit bij. Ze is wat minder bloemig en minder gestyleerd dan SW.
En dan is er nog Nynke, op de site van de Viva. Over Nynke wil ik het wat uitgebreider hebben. Ik ken haar blogs natuurlijk via middelzus, die zich vast verwant voelt: Friesland, studie Nederlands. Sinds de Viva haar website heeft gerestyled, doet Nynke glamour en amusement.
Net als Aaf had ze een uitgebreid verhaal over Wesley en zijn Yolante, alleen hilarischer met een ironische ondertoon. Naast het voetbal, bericht ze vooral ook over tv-series die ze al dan niet via internet downloadt. En daar wringt mijn schoen.
Ze verhaalt uitgebreid over Glee, een Amerikaanse serie over highschoolstudenten. Nynke vindt het fantastisch, geniet met een soort Grease-gevoel: vervlogen tijden herleven.
Glee is volgens mij zo cool omdat er personages in voorkomen die in een rolstoel zitten, autisch zijn of syndroom van Down hebben. En die dansen en zingen uit volle borst mee. Glee is dus eigenlijk van mij: ik wil over de serie schrijven en nu is Nynke me voor.
In een ander stukje schrijft ze over Lost. De meest populaire serie op de Amerikaanse tv sinds jaren, over een groep mensen die een vliegtuigongeluk overleeft en op een eiland terecht komt. Ten onrechte denken ze dat dat eiland onbewoond is. Eind mei was de aller-, allerlaatste aflevering. Alle Amerikaanse kranten hebben dagenlang bol gestaan van de vraag: hoe loopt het af? In diepgravende analyses gaven allerlei sociale deskundigen hun mening over de invloed van Lost op de Amerikaanse samenleving. Ik had mijn stukje over Lost bijna af, toen Nynke haar verhaal on line zette.
Lost en Glee zijn van ons hier in de VS, waar Nynke in haar Nederlandse stukjes vanaf moet blijven.
Oké, oké, ik weet wel dat de wereld een dorp is en dat die Atlantische Oceaan echt niet meer telt. Maar net als alle Amerikanen, wil ook ik na vier jaar zo graag geloven dat de VS voorop loopt en trendy is.