Troonrede

Natuurlijk begint ook mijn (werk)dag met het checken van de mail, met het bezoeken van funda om te kijken of er nog nieuwe huizen te koop staan in Woudsend (maar helaas, de teller staat al een poos op 28, jammer, oudste zus), met het scannen van marktplaats met dezelfde opdracht en met het lezen van de blog van Warmerschrijven.

Tenminste, als het terras bij het open doen van de deuren niet al vol zit met naar koffie verlangende toeristen. Toeristen die al ongeduldig door de ramen hebben gekeken of er beweging te zien is binnen, of die soms al op de ramen hebben geklopt om te kijken of we voor hen niet een uitzondering willen maken en de deur vroeger open willen doen. Of die al hun bestelling hebben doorgebeld vanaf het terras, zodat ze zo snel mogelijk aan hun warme drankjes kunnen nippen...
Maar dit terzijde.

En uiteraard staat bij ons op kantoor de computer de hele dag stroom te verbruiken en twitteren we er vrolijk op los met de Iphone, die overigens ook vaak wordt gebruikt voor het raadplegen van buienradar.

Maar, toch. Onze pa blogde er vrolijk op los vanuit Spanje, en we waren op de hoogte van zijn belevenissen, maar ik heb hem minstens drie weken niet echt gesproken.
Reserveringen gaan via de mail. Reageren we niet binnen acht uur, dan volgt er een mail met een licht boosaardig toontje.
In Woudsend is er een enorme rel ontstaan rondom het organiseren van de Sleepbootdagen. Helaas probeerden de betrokkenen via ellenlange mails de boel weer recht te trekken. Je zult begrijpen, dat dit niet lukte.
Als onze medewerkers vinden dat ze te veel moeten werken, of juist te weinig, vertellen ze me dat via de mail. Soms stuurt een afwasser om 17.30 uur een bericht over een of ander probleem, terwijl zij tot 17.00 uur heeft gewerkt en ik haar de hele dag heb gezien en gesproken.
Je kan het ze niet kwalijk nemen; zij zijn 15, 16 jaar en weten niet beter.

Maar eigenlijk vind ik het heel triest dat het blijkbaar steeds moeilijker wordt om gewoon met elkaar te praten. Ook als dat dingen zijn die moeilijk zijn om te vertellen. Dat het als gewoon wordt beschouwd om je gal te spuwen via het internet en dat je daarbij alle fatsoensnormen kunt laten varen. De keerzijde van de virtuele wereld is groot...

Ik voel me een beetje als Beatrix in de troonrede, maar ik ben blij dat oudste zus deze zomer weer naar Nederland komt en we gewoon onder het genot van een rosé'tje met elkaar kunnen kletsen!