Babies

Is dat een hand? Of een voet? Hé een neus! Oh nee, toch niet. Mmmm... horen die vlekken daar of is dat de echo die een hersenhelft gewoon eng plastisch maakt? Tikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikke, ja dat is het hartje. En nog één! Tikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikke!

Ik ben samen met m'n lieve (en zeer zwangere) vriendin in het AMC, in de echokamer wel te verstaan. Vandaag mag ik mee babies in 2D kijken, want haar man is ons land aan het verdedigen in Afghanistan.

Wel een raar gezicht, hoe ze van een eitje en een zaadje, oh nee twee eitjes en twee zaadjes mensjes kunnen maken. Ja, inderdaad: kunnen maken. Helaas ging het niet vanzelf bij die twee. Maar het belangrijkste: ze zijn er! Althans, bijna! Nog wat weken wachten (ik kan niet wachten, ik hoop zij wel), zijn ze er. Twee mensjes die de arts wel lijken te horen als het echoapparaat iets wil opvangen en zij keihard wegduiken. Twee mensjes die nu al de buik van mama terroriseren als ze rustig op de bank ligt. Twee mensjes die straks ter wereld komen en die van alles nodig hebben.

Toch beleef ik deze baby-makerij heel anders dat toen m'n zussen kindjes kregen. 1. ik was veel jonger. Ik zeurde al om neefjes en nichtjes toen m'n zussen pas 20 waren (wist ik veel). En 2. de afstand was veel groter. Niet qua liefde voor mijn zussen, maar qua 'levensfase'. Ik ben altijd het kleine zusje geweest en mijn zussen waren altijd mijn grote zussen. En grote mensen krijgen nou eenmaal babies.
Het leuke aan 'oudere' zussen is dat je dan wel automatisch al jong tante wordt. Ik weet nog héél goed dat ik met mijn handen op de dikke buik van m'n zus mijn neefje voelde. Klots, klots, boing, boing. Een paar dagen later werd hij met horten en stoten geboren. Dat is nu alweer negen jaar geleden en man wat heb ik vaak opgepast. Super! Een paar jaar later kwamen ongeveer in dezelfde periode mijn nichtje en neefje. Drie jaar geleden kwamen de laatste twee bengels en nu is het op dat vlak wel een beetje klaar. De bevallingsverhalen en detail heb ik niet gehoord, laat staan dat ik meeging naar de echo.

Op het scherm zie ik twee babies die alle kanten opdraaien. Het is niet meer een grote-zussen ding. Dit is een vriendinnen-ding geworden wat nu eenmaal hoort bij mijn leeftijd. Nu zeuren mijn zussen bij mij. Het wordt toch wel eens tijd, zeggen ze als grap. Maar ik weet wel beter, ze zijn er nog niet aan toe.

Praten

We zijn weer terug in de VS, zitten met z’n vijven aan tafel en eten voor ’t gemak spaghetti met gehakt. Met natuurlijk veel groente en fruit, dat echt nodig is na alle chinees en pizza in Nederland. We genieten van een grote rode zoete watermeloen die hier het hele zomerseizoen te koop is. De jongens hebben nog natte haren van het zwemmen en zitten in hun blootje aan tafel. Gelukkig maar, want het meloensap sijpelt over buiken en navels.
Simeon vertelt over zijn nieuwe school: ‘op school eet ik kip en rijst. Kip niet lekker, rijst wel en ook de oranges waren lekker.’ Ik vraag door en wel hebben een heel gesprek. Pas als Harro ’n opmerking maakt, valt het ook mij op. Hij praat in hele zinnen, vertelt echt iets. En dat ook nog in het Nederlands - op de oranges na dan-. Waar komt dat vandaan? Tot voor kort brabbelde hij een soort Nederengels en moest ik gissen waar het over ging. Wanneer heeft de verandering plaatsgevonden?
Dan klinkt Daniël vanaf de andere kant van de tafel: ‘Daan school leuk. Papa werken.’ Ik knik blij: ‘was het leuk op school?’
‘Mrs Duncan, big hug!” voegt hij er aan toe, (Mrs Duncan was zijn juf vorig jaar) om dan meteen over te stappen op het vliegtuig en wat hij daar allemaal had gedaan: ‘Tut (Simeon) slapen airplane, Daan niet. Ik wakker.’
Ik zit met open mond te luisteren. Waar komt dit nou opeens vandaan? Het is niet alleen Simeon die me rechtop doet zitten, ook Daniël verrast me door opeens meerwoord zinnnen te produceren. Hij probeert echt iets te vertellen, ook al kost het zichtbaar moeite en zie ik ‘m naar woorden zoeken.
Meer dan een jaar heb ik hier op gewacht, we hebben geoefend en geoefend. Hij zei bijna nooit iets uit zichzelf, antwoordde met één woord op vragen. En nu opeens doet hij het wel. Opnieuw de vraag: wanneer is het luikje opengegaan?

Het antwoord ligt natuurlijk voor het oprapen. Ze hebben vijf weken lang in Nederland het geklets aangehoord van neven, nichten, ooms, tantes, opa’s en oma’s. Ze zijn er nog steeds vol van, weten nog precies wie wie is en hebben volop genoten van alle aandacht. Reden genoeg om volgend jaar langer te komen?

Afscheid

Op onze iphone staat een nieuwe App; als we een vliegtuig over zien vliegen kunnen we precies nagaan waar deze naar toe gaat, van welke maatschappij hij is en waar hij vandaan komt. Misschien is het vliegtuig dat zometeen over gaat komen wel die waar onze familie in zit, weer richting Houston. De vijf weken zijn voorbij, in alle hectiek weer veel te snel voorbij gegaan en wellicht ook te weinig stil gestaan bij de bijzondere gebeurtenissen de afgelopen weken...

Bij de neefjes die elkaar weliswaar vechtend regelmatig te lijf gingen, maar elkaar ook uitgebreid knuffelden...
Bij de spontane zussenavond in het vakantiehuis met een fles rosé...
Bij het samenwerken met skutsjesilen..
Bij het maken van de foto's voor oma's verjaardag...
en uiteraard bij de koffiemomenten 's ochtends..

Gisteren namen we afscheid van zuslief en haar mannen. En volgens mij zag ik bij jongste zus een traan over haar wang biggelen.


De afgelopen week was hoe dan ook een week van afscheid nemen. Ik heb mijn jeugd voorgoed vaarwel gezegd met het halen van mijn veertigste verjaardag. Dat was eerlijk gezegd minder dramatisch dan het klinkt. Normaal gesproken vier ik mijn verjaardag niet of nauwelijks, want nog midden in het seizoen is dat niet echt praktisch. Nu ik 40 werd, had ik weinig keus. Er was een lichte druk van de buitenwereld om er nu toch bij stil te staan.
Alles werkte mee, zelfs het weer, en ik voelde me voor de verandering echt jarig. Normaal gesproken niet echt op mijn gemak in het middelpunt van de belangstelling, heb ik me er nu maar eens lekker in gewenteld. Een dag om niet snel te vergeten!

Ook bij ons in de zaak is het een week waarin we dag zeggen tegen een aantal oude getrouwe werknemers. Er gaat er één naar Aruba, stage lopen, de ander gaat naar Gent, er vliegen er twee uit naar Amsterdam. Ze gaan de wijde wereld in en verlaten het toch wel vertrouwde nest. Ik denk met een beetje weemoed terug aan de tijd dat ik zelf ging studeren en wil ze daar wat over vertellen. Net op tijd besluit ik mijn mond maar te houden, want de zin : "Vroeger, toen ik ging studeren..." is wel het laatste wat ze willen horen van hun veertigjarige werkgeefster!

En morgen, morgen is er weer een nieuwe dag. Een nieuw begin, want elk afscheid zet de deur open voor nieuwe ontdekkingen en ervaringen!

Huilen

"Ja, maar dat hoort nou eenmaal bij jou schatje", zegt m'n lieve vriendje. "Ja, zeg ik. Maar ik zou wel eens wat minder willen. Kan verdorie nooit eens normaal doen."

We hebben 't over huilen. Wenen, janken, sniffen, krijsen, snotteren, zeiken, noem maar op. Ik jank bij het minste geringste. Gelukkig heeft mijn moeder dit ook en voel ik me niet héél raar als we samen Mary Poppins uit staan te zwaaien en ik daar sta met een brok in m'n keel.

Ik had het ook (en ik weet zeker mijn moeder ook) bij de Droomwensshow van 't Dolfinarium. Hoe lang had m'n nichtje hier al niet naar uitgekeken.. ze wilde altijd al Dolfijnenmeisje worden en elke dag kwam die rotreclame op tv. Nu was het dan eindelijk zo ver.
We moesten wel een half uur wachten voordat we naar binnen mochten, maar na 10 minuten zitten (en nog een keertje plassen) ging toch echt het licht uit en kwamen de dolfijnen tevoorschijn. Een prachtig spektakel met veel gespetter. Gelukkig hielpen de dolfijnen mee om de boze Nachtmerrie te verbannen, anders had het slecht afgelopen met het Dolfijnenmeisje. En ja hoor, ook toen, ja echt waar, verplaatste ik me in dat 6 jarig meisje en biggelden de tranen over m'n wangen. Gelukkig was 't donker.

Nu is het maandagavond en gaan we condoleren voor de zus van een goede vriend van ons. Ze is 31 jaar geworden en na een kort, maar vooral heftig ziekbed staan we helaas in de rij bij het uitvaartcentrum. Uiteraard is die brok in m'n keel al de hele dag aanwezig. En vooral als we al die bloemen zien en ál die mensen, die nog lang niet aan de beurt zijn omdat de locatie gewoon veels te klein is, denk ik: ja, nu mag ik huilen. Huilen om haar, maar vooral huilen voor haar familie. Zij moeten haar elke dag missen en de pijn die ik denk dat ze voelen komt als een trein binnendenderen.

Dat huilen met verdriet maar ook met blijdschap en ontroering te maken heeft, dat blijkt wel.

Ik zoek op internet naar de betekenis van huilen.
huilen
Uitspraak: hœylə(n) (huilde, heeft gehuild) Werkwoord 1 tranen uit je ogen laten stromen`van pijn beginnen te huilen` om te huilen (= heel slecht)`Dat boek is om te huilen.` Het huilen staat hem nader dan het lachen. (= hij begint bijna te huilen) 2 een geluid maken ..

Huilen (ook wel janken of grienen genoemd) is een universeel en typisch menselijk verschijnsel waarbij tranen worden geproduceerd. Volwassenen huilen voornamelijk bij het verlies van dierbaren of wanneer ze niet weten hoe ze met een situatie moeten omgaan. Tot nu toe is er weinig wetenschappelijk onderzoek gedaan naar huilen bij volwassenen. Een belangrijke vraag die onbeantwoord was, is waarom volwassen mensen huilen.

Maar de laatste die ik vind is nog wel het mooist:
Huilen
Traanvocht uitscheiden door emotie.

En ik denk: hoe emotieloos is die betekenis?!

Familiegebeurtenis

‘Mama, kijk, ze doen een wedstrijdje,’ enthousiast wijst Simeon naar de Friese Skutsjes die op het Heegermeer strijden om de beste wind, die nodig is om vooraan in het klassement over de finish te komen. We staan bovenop een grote rondvaartboot die midden op het meer voor anker ligt en om ons heen moeten mensen lachen om Simeon; tja, om die wedstrijd is het allemaal begonnen.
Een ervaren zeiler geeft tekst en uitleg over het wel en wee van de strijd en over de geschiedenis van de Skutsjes: het zijn en blijven er veertien, uit veertien friese dorpen en steden en de schipper moet familie zijn van zijn voorganger op het schip. De omroeper doet iedere keer weer een poging om Nederlands te praten, maar vervalt na drie zinnen weer in het Fries.
We zijn lang niet de enige boot, het meer ligt geparkeerd met schepen die de wedstrijd van dichtbij willen zien. Op de radio doet Klaas Jansma voor Omroep Friesland verslag en weet meer spanning en sensatie in de wedstrijd te brengen dan Jack van Gelder op radio 1 tijdens het WK. Na twee uur spanning wordt het skutsje van Grouw als eerste afgetoeterd en kunnen we terug naar Woudsend waar het feest dat ook Skutsjesilen heet, al begonnen is.

Als ik om half 8 ‘s avonds naar de Watersport loop, het restaurant van middelzus, komen de discodreunen me al tegemoet. De diskjockey staat buiten in het avondzonnetje z’n plaatjes te draaien, met al heel veel mensen om zich heen. Ik probeer me een weg te banen tussen de bierdrinkende en dansende menigte, naar binnen. Daar meld ik me voor mijn beurt om munten te verkopen en dat doe ik vervolgens tot laat in de avond.
Middelzus komt regelmatig de kassa legen en nieuwe munten brengen. Ik doe ontzettend mijn best om het Fries te verstaan tussen de luide muziek door en me niet te vergissen in de euro-munten die net anders zijn dan dollars.
‘Dag dochter, hard werken zie ik?’ Opeens verschijnt opa in beeld, hij drinkt een biertje mee. ‘Was leuk, hè, vanmiddag op de boot?’ Ik beaam dat het gezellig was en wissel ondertussen het zoveelste setje van tien munten voor de voorgeschreven hoeveelheid euro’s.
Ja, opa en oma waren mee op de boot vanmiddag, net als neefje en nicht. En als ik later op de avond nog een tijdje samen met middelzus munten verkoop, begint dat hele skutsjesilen als een familiegebeurtenis te voelen. Als de warme deken die ik in de VS wel eens mis. Doe je volgend jaar ook weer mee, jongste zus?