Prinses op de erwt

Het ging precies zoals ik had gehoopt dat het zou gaan. De bevalling was achter de rug, de ouders waren binnen het uur in het ziekenhuis en ik mocht na een paar uurtjes weer naar huis. Thuis kroop ik direct in m'n bed en na een half uurtje ging de deurbel. Drukke stemmen in de straat van de gillende neefjes en nichtje die van de spanning niet meer konden wachten. De kraamverzorgster liet voorzichtig de eerste bezoek naar boven komen, de rest mocht later. Daar lag ik, met mijn prinses in m'n armen - zo trots! En nu kon ik haar meteen laten zien aan m'n grote zussen. Uiteraard hebben we gehuild! Want ze is ook zooooo mooi.

Later mochten ook de kindjes 1 voor 1 naar boven en aan het einde van het bezoek mocht nog een keertje iedereen naar boven toe. Al die drukte kon me niets interesseren, ik lag als een koningin op bed, met in mijn armen het mooiste meisje van het land.

De dagen erna bleef ik nog heerlijk zweven op de roze wolk. Vanuit het bed regeerde ik over mijn kasteel. De kraamverzorgster en Robert waakten over mij en lieten geen visite te lang toe. Vol trots vertelde ik over de bevalling, over de eerste nachten en dat onze dochter het zo goed doet. Na drie dagen moest ik toch wel in beweging gaan komen, vond de kraamverzorgster. Langzaam, maar het ging. Eerst een uurtje beneden 'wennen', toen een paar uurtjes tot zelfs een halve dag beneden op de bank. M'n wereld werd weer steeds een beetje groter. Op dinsdag mochten we voor het eerst naar buiten, met z'n drietjes. De wandeling duurde wel tien minuten (!) en toen vluchtten we weer snel naar binnen, naar ons vertrouwde wereldje. Op donderdag ging de kraamverzorgster weg, mijn steun en toeverlaat... Vanaf nu was onze dochter 'echt' van ons en moesten we het nu met z'n drietjes gaan doen.

Als eerste uitstapje als gezinnetje kozen we voor de supermarkt. En daar, tussen al die schappen, mensen en plastic tassen voelde ik me ineens heel klein. Deze wereld was niet gestopt met draaien. Sterker nog, niemand keek zelfs om toen we mét kind langsliepen. Hoe kan dit? Dit was toch het grootste nieuws op aarde? De week ervoor had ik er nog gelopen met m'n dikke buik en nu was dit mooiste meisje er voor in de plaats gekomen.

Terug thuis moest ik toch even bijkomen. Maar één ouder echtpaar had mijn dochter opgemerkt...

Nesteldrang of voorjaarschoonmaak?

"Hé buurvrouw, ben je zwanger?!"
"Zo! Heb je een voetbal ingeslikt?"
"Gaat nu wel hard hè"
"Weet je al wat het gaat worden?"
"Heb je al een kamertje?"
"Hebben jullie al een naam?"
"Hoe lang moet je nog, wordt het al zwaar?"

Een kleine selectie van wat ik dagelijks te horen krijg, want ja, de buik is aanwezig. Geen ge-emmer meer van is ze nu wel of niet aangekomen, nee het is duidelijk: ik ben zwanger. De buik zit er overduidelijk en zit nog niet in de weg. Ik kan m'n sokken nog zelf aandoen (maar heb hier soms geen zin in), kan nog vijftien keer per dag de trap oplopen om de was te doen, schilderen, schuren en stofzuigen. Ik word voor gek verklaard dat ik met buik in de tuin aan het werk ben geweest en lach er hard om. 's Avonds krijg ik alleen een klap in m'n gezicht van m'n lichaam, omdat 'ie het daar wel mee eens is. Calm down! Ga op die bank met je gat!

Natuurlijk weet ik dat ik rustig aan moet doen en vooral veel terrasjes moet bezoeken met vriendinnen. Toch lukt het me niet helemaal. Alles MOET af en het liefst NU en het hele huis moet NIEUW! (Weer) een kleine selectie: nieuwe plinten (wit), nieuw laminaat, nieuw bed, meer opbergruimte, zolder opruimen, tuin opruimen, schutting beitsen, tuinmeubels schilderen, etc. Dingen die niets te maken hebben met het krijgen van een baby. Maar wel dingen waar ik me heel erg druk om kan maken en waar we al weken heel druk mee bezig zijn. Want ja, ik kan niet alles zelf, daar moet de papa-in-spé echt bij helpen.

Misschien zijn de voorjaarschoonmaakkriebels met zwangerschapshormonen geen goede combinatie met 25 graden... want dan krijg je dit. Maarja, eraan ontkomen blijkt ook niet echt te lukken. Vooralsnog geef ik me er heerlijk aan over en knapt m'n huisje beetje bij beetje op. Hopelijk komt de nesteldrang alsnog en geeft me dat de energie die ik dan nodig heb als de buik met hoofdletters geschreven kan worden.

't wiegenprobleem

"Tja", zegt m'n vader, "je zussen zien in jou geen kleine zus meer en daar moeten ze nog aan wennen. Je bent ineens een grote zus geworden." M'n vader en ik hebben tijdens onze bijna-dagelijkse telefoongesprekken het weer eens over m'n zwangerschap en over het feit dat iedereen er zo lekker mee bezig is. Natuurlijk hartstikke leuk, maar voor ons gaat het leven gewoon door en dat anderen daar aan moeten 'wennen', vergeet ik nog wel eens. Het wennen geldt overigens niet alleen voor m'n familie - ook voor m'n vriendinnen, collega's en zelfs onbekenden. Gelukkig schroomt niemand om zich ook maar een beetje te bemoeien met de keuzes die we maken. Ongevraagde adviezen, sociale druk die vanuit ervaringsdeskundigen op je worden gelegd, dingen die je vooral wel moet doen en welke vóóral niet. Ja, it's a hard life being pregnant.

Afgelopen zaterdag hebben middelzus, haar vaste oppas (ook zwanger) en ik de zolder uitgeplozen en ging ik bepakt en bezakt met lieve meisjeskleertjes, stoere jongensrompers en een box weer naar buiten. Uiteraard mocht de wieg 'Ma Première Propriété' niet ontbreken en staat 'ie ondertussen ook bij ons thuis. Het wiegje is een erfstuk aan het worden, m'n zussen hebben 'm gekocht toen ze beiden zwanger waren en m'n jongste neefjes hebben er allebei een tijdje in gelegen. Helaas gaat deze blog niet over hoe sentimenteel we werden bij het bekijken van alle kleertjes (die blog volgt vast nog wel van middelzus), maar het gaat over dat ik een probleem heb. Namelijk het wiegenprobleem. Naast het erfstuk van m'n zussen zou ik namelijk ook zo graag m'n eigen wiegje opnieuw bekleden met m'n moeder en die gebruiken. Daar 'nee' tegen zeggen is absoluut geen optie - ik heb dus twee wiegjes. Met recht een wiegenprobleem.

Vanmorgen kwam de mevrouw van de kraamzorg op bezoek om het een en ander te bespreken. Een stevige tante met lage stem die al meteen bij binnenkomst opmerkte dat ik de afwas niet had gedaan en dat ik geen zeep in de WC had liggen. Ze zou er wel even een aantekening van maken... Gelukkig viel ze voor duizend procent mee en was het gewoon de bovenkanaalse humor waar ik soms nog aan moet wennen. Ze stal m'n hart toen ze alle bakerpraatjes en opmerkingen van vriendinnen, meteen van tafel sloeg. Ik moest vooral m'n eigen gevoel gaan volgen en mocht het kindje eerder komen, dan ligt 'ie toch voorlopig nog in het ziekenhuis. Ook schreeuwen tijdens de bevalling -zoals op tv- was grote onzin, en als ik borstvoeding wilde geven moest ik gewoon hardop "JA" zeggen, in plaats van: "ja, misschien, als het lukt". Kijk, deze vrouw, daar leer je nog eens wat van. Zonder dat ze het wist, lostte ze vanmorgen ook meteen m'n wiegenprobleem op. Ze is namelijk een groot aanhanger om je kindje bij je op de slaapkamer te houden de eerste weken. Ik besef dat op deze beslissing uiteraard veel reacties zullen volgen, want er zal wel weer iemand het niet mee eens zijn. Daar moeten ze maar aan wennen - want mijn probleem is wél opgelost. Ik heb nu namelijk twee wiegjes nodig!

A state of happiness???

Zo'n drie weken geleden, kijkend naar de regen die gestaag tegen het raam aan kletterde, vond ik mezelf ineens steeds vaker op http://www.d-reizen.nl/. Nu wil ik tijdens saaie kantoorklussen als het maken van het werkrooster, wel vaker afdwalen naar droombestemmingen in de digitale wereld, maar nu nam het wat dwangmatige neigingen aan. "NU goedkoop naar Spanje in de voorjaarsvakantie!" en "Nog één chalet vrij in sneeuwzeker Zwitserland"... Dankzij alle zoekopdrachten in google overstroomde mijn mailbox.

De voorjaarsvakantie is in zicht en we willen graag een weekje weg. Een klein weekje dankzij het afzwemmen van dochterlief. Omdat klasgenootje Klaas heeft verteld dat snowboarden helemaal geweldig is en bovendien heel makkelijk als je al goed kan waveboarden, zet diezelfde dochter in op wintersport. Ik kijk verlangend naar Barcelona, naar Lissabon of zelfs naar Kopenhagen, maar moet in mijn hart toegeven dat dat voor zoonlief wat veelgevraagd is: een uurtje Sneek is eigenlijk al meer dan genoeg voor hem. In de zoekgeschiedenis ontdek ik dat Timo zich achter zijn dochter schaart en wintersportbestemmingen aan het uitkammen is. Terugdenkend aan mezelf zittend op een terras bedekt met witte sneeuw onder een blauwe lucht, nippend aan een glas gluhwein, stem ik in.

Na een week zoeken op Iphone, laptop, Ipad en zakelijke computer moeten we helaas aan onszelf toegeven dat we gewoon te laat zijn. Behalve een kamer in een oud DDR hotel ergens in een vaag skigebied, is er nergens meer een plekje te krijgen in de wintersport. We hadden eerder knopen moet doorhakken... Zuchtend open ik safari: www.centerparcs.nl/lastminutes.

Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik al heel lang fan ben van center parcs, of Sporthuis Centrum zoals het vroeger heette. Ik kan me van vroeger nog goed de twee weken in de Kempervennen herinneren, toen jongste zus nog klein was en ik met oudste zus al af en toe naar de disco mocht. Geweldige vakantie was dat... Of de familieweekenden waarin we met onze ooms een cocktail mochten drinken in de zwembadbar... In Timo vond ik hierin mijn gelijke. Samen, zelfs al zonder kinderen, hebben we ze bijna allemaal gezien; van Huttenheugte, tot park Zandvoort, van Bispinger Heide tot Les Bois Francs. En bovendien van standaard huisje tot Vip cottage, afhankelijk van het budget! Ook onze kinderen vinden het geweldig; heerlijk zwemmen, spelen, bowlen en lekker eten.

Dus pakte ik vorige week zondag onze tassen weer in, genietend van het vooruitzicht van een paar dagen uit de sleur. Maandagochtend stappen we in de auto richting Parc Eifel. Bij het passeren van de slagboom, daar waar me vroeger echt een geluksgevoel overviel, hoor ik achter me twee kinderen schreeuwen: "Mamma, we gaan vanmiddag bowlen hè, net zoals de vorige keer. En dan gaan we morgen zwemmen, want dat deden we in de Huttenheugte ook enne we eten wel bij het buffetrestaurant vanavond, toch?"

En ik word een beetje verdrietig, want ik besef dat de mystiek en romantiek van een midweek Center Parcs verdwenen is en dat het ook onderdeel van dezelfde sleur geworden is.

Dat had ik ook

Het was even wennen dat mijn oude zwangerschapskleren nu toch nog opnieuw gedragen gaan worden. Het was even wennen dat jongste zus niet meer vol was van haar nominatie voor marketing talent van 2010, maar opeens SMSjes rondstuurde als: ‘wisten jullie Jan Simon i.u. ( in uitvoering) al 4,5 cm is?’ Het was even wennen dat ze echt bij alles wat we zeggen in tranen uit barst, maar nu heeft het idee zich gesettled en kunnen we los met ervaren-grote-zussen-advies en overal ‘ja dat had ik ook’ op zeggen.

Dus mailde ik terug dat ik weken alleen maar spinazie met aardappelpuree had gegeten, toen ze klaagde over het eten in Thailand. De geur van Oosterse eten was blijkbaar al genoeg om erg misselijk te worden. Best jammer als je in dat Oosten op vakantie bent.
Dus gaf ik advies over het brengen van ’t nieuws aan de grote baas. ’Wacht nog even, elf weken is misschien wat vroeg’, schreef ik op MSN. ‘Zorg dat je eerst beter weet wat je wilt.’
Dus belde ik meteen toen ik wakker werd om te vragen hoe de eerste afspraak bij de verloskundige was gegaan en herleefde de eerste keer dat ik Julian z’n hartje hoorde, meer dan tien jaar geleden.
Dus ging ik naar de GAP om het GAP-vest met de drie grote letters op de borst, in het kleinste maatje te kopen dat in de winkel hing. Ik had al bijna een roze gekocht, kon me nog net inhouden.
Dus plan ik de zomervakantie zo, dat we ruim voor de uitgerekende datum aankomen.
Dus stuurde ik de aanstaande ouders een email met dat ene onderwerp waar over moesten praten, waar ik niet omheen wilde draaien.

Want wat was het plan als het om prenatale testen ging? Ja, natuurlijk Daniël is een schatje, maar hij is ook ontzettend veel werk. En als ik al een keer ver in de toekomst durf te kijken, heb ik geen idee wat ons nog te wachten staat. Want wat als hij minder zelfstandig wordt dan we hopen en verwachten?
Dus legde ik mijn kaarten op tafel.
‘Maar,’ reageerde jongste zus, ‘ik zou nooit een abortus kunnen doen, dat kunnen we toch niet maken ten opzichte van Daniël.’
Ik legde haar uit dat dat wat ons betreft helemaal niets met Daniël te maken had. Daan is een eigen persoon en deel van ons gezin. Jongste zus en haar vriend krijgen een nieuw gezin in een nieuwe situatie, waar ze hun eigen beslissingen moeten nemen. Op een of andere manier was het van belang hen duidelijk te maken dat ze er los van Daan over moesten nadenken. Dat wij elke beslissing zouden accepteren en aanvaarden.

Gelukkig is alles goed met Jan Simon i.u. Mijn plagerige ‘dat had ik ook’-zinnen hadden ook heel anders kunnen klinken.

Opkijken

Nee, mijn eerste blog sinds ik weet dat ik zwanger ben, gaat niet over m'n zwangerschap! Integendeel, wat weet ik nu van zwanger zijn? Ben het nog maar twaalf weken en na een beetje misselijk en moe zijn, een andere smaak ontwikkeld te hebben en me vol-le-dig anders te voelen is dat niets vergeleken met wat er nog gaat komen -denk ik-.

Oja, geen blog over zwangerschap.

Nee, een internationaal tintje dit keer.
Deze week ben ik voor m'n werk voor het eerst écht op pad. De maandelijkse tripjes naar Brussel en Antwerpen tellen hier niet mee. Nee, dit is de eerste keer in mijn IBM carrière dat ik een ticket moet boeken voor het bijwonen van een internationale bijeenkomst.
Heel erg gaaf, want de vergadering is in Parijs. Mijn meest favoriete Franse stad, omdat ik hier een aantal maanden heb mogen vertoeven op 19 jarige leeftijd. Parijs was één groot avontuur, van het ontdekken van de mini straatjes tot aan de nachtclubs en van p'tit café’s drinken in een typisch frans barretje tot wandelingen langs de Seine.

Tijdens mijn verblijf is mijn zwager me op komen zoeken – hij had voor het internationale bedrijf waar hij werkt een bijeenkomst in Eurodisney en had een avond vrijgenomen om met z’n schoonzus uiteten te gaan. Hij nam me mee naar een super luxe tent op de Champs d’Elysees, een tent waar ik noooooit zou zijn gaan eten. Ik keek op tegen het ‘corporate leventje’ dat hij leidde. Wat leek het me fantastisch om voor je werk te mogen reizen!

Nu, negen jaar later zit ik in Parijs in een luxe restaurant met m’n buitenlandse collega’s. Het Engels is geen probleem en ik switch snel naar ’t Frans om én indruk te maken én beleefd te blijven naar de Franse obers. Ik realiseer ineens dat mijn zwager dit toen ook deed en daarmee veel indruk op mij maakte. Het corporate leventje blijkt nu mijn leven te zijn en ik weet niet meteen of het me aantrekt. 's Avonds in het hotel bel ik naar huis en wil ik het liefst dáár zijn, op de bank.

Al schrijvend vraag ik me of dat corporate leventje me wel aanstaat. Dat het die hormonen zijn laat ik even in het midden. Want daar zou ik het niet over hebben.