Is dat een hand? Of een voet? Hé een neus! Oh nee, toch niet. Mmmm... horen die vlekken daar of is dat de echo die een hersenhelft gewoon eng plastisch maakt? Tikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikke, ja dat is het hartje. En nog één! Tikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikketikke!
Ik ben samen met m'n lieve (en zeer zwangere) vriendin in het AMC, in de echokamer wel te verstaan. Vandaag mag ik mee babies in 2D kijken, want haar man is ons land aan het verdedigen in Afghanistan.
Wel een raar gezicht, hoe ze van een eitje en een zaadje, oh nee twee eitjes en twee zaadjes mensjes kunnen maken. Ja, inderdaad: kunnen maken. Helaas ging het niet vanzelf bij die twee. Maar het belangrijkste: ze zijn er! Althans, bijna! Nog wat weken wachten (ik kan niet wachten, ik hoop zij wel), zijn ze er. Twee mensjes die de arts wel lijken te horen als het echoapparaat iets wil opvangen en zij keihard wegduiken. Twee mensjes die nu al de buik van mama terroriseren als ze rustig op de bank ligt. Twee mensjes die straks ter wereld komen en die van alles nodig hebben.
Toch beleef ik deze baby-makerij heel anders dat toen m'n zussen kindjes kregen. 1. ik was veel jonger. Ik zeurde al om neefjes en nichtjes toen m'n zussen pas 20 waren (wist ik veel). En 2. de afstand was veel groter. Niet qua liefde voor mijn zussen, maar qua 'levensfase'. Ik ben altijd het kleine zusje geweest en mijn zussen waren altijd mijn grote zussen. En grote mensen krijgen nou eenmaal babies.
Het leuke aan 'oudere' zussen is dat je dan wel automatisch al jong tante wordt. Ik weet nog héél goed dat ik met mijn handen op de dikke buik van m'n zus mijn neefje voelde. Klots, klots, boing, boing. Een paar dagen later werd hij met horten en stoten geboren. Dat is nu alweer negen jaar geleden en man wat heb ik vaak opgepast. Super! Een paar jaar later kwamen ongeveer in dezelfde periode mijn nichtje en neefje. Drie jaar geleden kwamen de laatste twee bengels en nu is het op dat vlak wel een beetje klaar. De bevallingsverhalen en detail heb ik niet gehoord, laat staan dat ik meeging naar de echo.
Op het scherm zie ik twee babies die alle kanten opdraaien. Het is niet meer een grote-zussen ding. Dit is een vriendinnen-ding geworden wat nu eenmaal hoort bij mijn leeftijd. Nu zeuren mijn zussen bij mij. Het wordt toch wel eens tijd, zeggen ze als grap. Maar ik weet wel beter, ze zijn er nog niet aan toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten