Wonen we nu pas vier jaar of al vier jaar in de VS? Lijkt het moment dat we iedereen gedag zwaaiden en door de douane gingen op Schiphol een eeuwigheid geleden of voelt het meer alsof het gisteren was?
Terugkijkend op vier jaar is er heel veel gebeurd en hebben we ontzettend veel gedaan. Simeon was nog niet eens geboren, Daniël kon nog niet eens lopen, Julian was nog een kleuter toen we gingen. We zijn zo gewend, dat de vraag terecht is: wonen we hier echt nog maar vier jaar? Het lijkt al zoveel langer.
Maar toen we half juli in Nederland aankwamen, voelde dat weer zo vertrouwd, ging het leven weer gewoon verder waar we gebleven waren, dat de vraag terecht op kwam: zijn we hier een jaar niet geweest? Zijn we echt al vier jaar weg? Tuurlijk de kinderen zijn groter, maar de dingen lijken niet wezenlijk veranderd.
Naast dat tijd een absolute grootheid is; een minuut duurt 60 secondes, een seconde beslaat een afgesproken vaste hoeveelheid tijd, is tijd blijkbaar ook een relatieve grootheid, die verandert als je blik of ervaring verandert. Interessant, denk ik. Maar hoe zit dat nu?
Een uitgelezen moment om de deskundige aan het woord te laten.‘Tijd heeft een dubbel gezicht,’ vertelt Joke Hermans, schrijfster van het boek `Stil de tijd, pleidooi voor een langzame toekomst`. ‘Er is de kloktijd, die onze dagen in gelijke partjes verdeeld, en er is een andere tijd, die zich niet laat meten maar laat ervaren: de innerlijke tijd. In het Grieks: kronos en kairos.’
Volgens Joke Hermans ontstaat creativiteit als we de kloktijd en die innerlijke tijd op elkaar betrekken. Ik probeer het te begrijpen, lees door tot ze concludeert dat er rust nodig is voor creativiteit. Dan herken ik het: het schrijven van een stukje kost me altijd ongeveer een uur. Maar als ik ’s middags een uurtje over heb, lukt het me niet om een stukje te schrijven. Terwijl als ik weet dat ik twee uur de tijd heb, ik meestal binnen een uur klaar ben. Dat uurtje ’s middags kan ik dus beter besteden aan het opvouwen van de was.
Vier jaar is niet lang of kort zonder achtergrond, reflectie, zonder mijn eigen ervaringen. ‘Innerlijke tijd hangt samen met onze meest unieke en persoonlijke geschiedenis: eigenlijk de som van alles wat we gevoeld, gedacht en ervaren hebben,’ zegt mevrouw Hermans dan ook.
De eerste ochtend in Nederland, dronk ik met middelzus koffie op haar terras. ‘Tis net alsof dat hele jaar niet heeft plaatsgevonden, alsof we hier gisteren nog koffie dronken en vandaag weer,’ zeiden we tegen elkaar. Alsof die meer dan 365 dagen tussen de ene en de andere cappucino in het niets oplosten. Het blijft bijzonder hoe dat gaat met tijd.
Terugkijkend op vier jaar is er heel veel gebeurd en hebben we ontzettend veel gedaan. Simeon was nog niet eens geboren, Daniël kon nog niet eens lopen, Julian was nog een kleuter toen we gingen. We zijn zo gewend, dat de vraag terecht is: wonen we hier echt nog maar vier jaar? Het lijkt al zoveel langer.
Maar toen we half juli in Nederland aankwamen, voelde dat weer zo vertrouwd, ging het leven weer gewoon verder waar we gebleven waren, dat de vraag terecht op kwam: zijn we hier een jaar niet geweest? Zijn we echt al vier jaar weg? Tuurlijk de kinderen zijn groter, maar de dingen lijken niet wezenlijk veranderd.
Naast dat tijd een absolute grootheid is; een minuut duurt 60 secondes, een seconde beslaat een afgesproken vaste hoeveelheid tijd, is tijd blijkbaar ook een relatieve grootheid, die verandert als je blik of ervaring verandert. Interessant, denk ik. Maar hoe zit dat nu?
Een uitgelezen moment om de deskundige aan het woord te laten.‘Tijd heeft een dubbel gezicht,’ vertelt Joke Hermans, schrijfster van het boek `Stil de tijd, pleidooi voor een langzame toekomst`. ‘Er is de kloktijd, die onze dagen in gelijke partjes verdeeld, en er is een andere tijd, die zich niet laat meten maar laat ervaren: de innerlijke tijd. In het Grieks: kronos en kairos.’
Volgens Joke Hermans ontstaat creativiteit als we de kloktijd en die innerlijke tijd op elkaar betrekken. Ik probeer het te begrijpen, lees door tot ze concludeert dat er rust nodig is voor creativiteit. Dan herken ik het: het schrijven van een stukje kost me altijd ongeveer een uur. Maar als ik ’s middags een uurtje over heb, lukt het me niet om een stukje te schrijven. Terwijl als ik weet dat ik twee uur de tijd heb, ik meestal binnen een uur klaar ben. Dat uurtje ’s middags kan ik dus beter besteden aan het opvouwen van de was.
Vier jaar is niet lang of kort zonder achtergrond, reflectie, zonder mijn eigen ervaringen. ‘Innerlijke tijd hangt samen met onze meest unieke en persoonlijke geschiedenis: eigenlijk de som van alles wat we gevoeld, gedacht en ervaren hebben,’ zegt mevrouw Hermans dan ook.
De eerste ochtend in Nederland, dronk ik met middelzus koffie op haar terras. ‘Tis net alsof dat hele jaar niet heeft plaatsgevonden, alsof we hier gisteren nog koffie dronken en vandaag weer,’ zeiden we tegen elkaar. Alsof die meer dan 365 dagen tussen de ene en de andere cappucino in het niets oplosten. Het blijft bijzonder hoe dat gaat met tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten