Leeftijd

Als je goed hebt opgelet, heb je allang ontdekt dat jongste zus met recht jong genoemd wordt. Zij is onze benjamin, werd geboren toen ik begon te puberen. Ze was een geweldige baby, met in haar eerste zomer de meest bruine babybenen die je ooit heb gezien. Ik vond haar vanaf dag één fantastisch en dat gevoel is nooit meer verdwenen.

Als kleine meid namen oudste zus en ik haar mee op 'Zussendag'. We gingen van dierentuin naar rondvaartboot en van toch een stiekem terrasje pikken naar de film. Uiteraard zouden we deze traditie in ere houden, maar je raadt het al; vorig jaar kwamen we niet verder dan een middagje Sneek. Of; zoals jongste zus het zegt: "Een uur bij de Rabobank, een kwartier lunchen en nog een kwartier shoppen...."

Toch hebben we veel gedeeld in al die jaren. Véél ontzettende giechelbuien, omdat we nu eenmaal dezelfde flauwe humor hebben. Tot verbazing van onze pa konden we op sommige momenten werkelijk overal om lachen. We hebben samen gewerkt, samen gehuild, samen gekookt en veel samen gegeten en gedronken...

Maar door de afstand tussen onze huizen delen we in het dagelijks leven weinig. Bovendien verschillen onze ritmes door onze verschillende leefstijlen. Als ik 's avond eet met de kindjes, rijdt zij net van haar werk naar huis en als zij in het weekend iets van vrije tijd heeft, ben ik in beslag genomen door de zaak. We lopen elkaar daardoor regelmatig mis en er gaan weken voorbij zonder contact.

En nu, aan de vooravond van haar grote moment, de beklimming van de Alpe d'Huez voor de stichting Alpe d'Huzes voelt dit niet goed. Daarom, Arlet, voor één keer in het openbaar: ik vind je nog steeds geweldig, ook als volwassen vrouw. Ik ben ongelooflijk trots op de prestatie die je hier neer gaat zetten, maar ik ben nog veel trotser op de enorme inzet waarmee je de afgelopen maanden aan dit project hebt gewerkt. Chapeau!