En dan moet je

En dan sta je onderaan de berg. Half 6 's ochtends, al maanden een grote bek dat je die 'puist' minstens twee keer gaat beklimmen op een dag, want je hebt 't vorig jaar immers ook één keer gered. Jaaaa... maar dan moet je het dus nog doen.

Het ging al mis voordat de eerste bocht in zicht kwam - 250 fietsers tegelijkertijd op de rechterrijbaan en een vrachtwagen die er links langs wilde. Hilarisch! Al die wielrenners met hun 'klikschoenen' vielen één voor één om, tegen de bergwand aan. Mijn geluk: ik had een mountainbike en daardoor geen klikschoenen.
Dat was de eerste 50 meter. Daarna lachte ik niet meer...die berg is namelijk stijl. En niet een klein beetje, nee, hij is gewoon STIJL. Je begint met bocht 21 en eindigt 1,5 km na bocht 1. Het meest vervelende aan deze telling is dat je dus meteen weet waar je aan toe bent. Bocht 17 = nog 17 bochten afzien. Bocht 11 = nog 11, maar bocht 9 = 'nog maar' 9 bochten afzien, je zit onder de tien. Het is allemaal één groot psychologisch spel. Word je ingehaald, dan baal je flink. Haal jij iemand in, dan voel jij je goed. Noemen de mensen aan de kant je naam, dan fleur je op. Kijken ze allemaal naar Leontien van Moorsel die voor je rijdt, dan baal je. Zij kan het al! Ik niet!

Uiteindelijk was de eerste beklimming eigenlijk zo voorbij. Het was nog zo vroeg, dat ik het in een (slaap)waas heb meegemaakt. De tweede beklimming daarentegen viel mega zwaar tegen. Met recht een kutberg. Hij leek wel 2 x zo lang en 3 x zo stijl. Grrr.. Zelfs lekkere muziek in de iPod hielp niet meer. Omstanders kregen een snauw en al die inhalers konden me gestolen worden. Dit was niet leuk meer! Elke andere bocht moest ik wéér stoppen. Ik kon niet meer. Wat een loser. 5 km per uur gemiddeld, shit... dat wordt dus de hele dag bikkelen. M'n rug deed zeer, m'n kniebanden werden steeds pijnlijker, m'n handen werden ruw, het zweet drupte onder m'n helm vandaan, m'n rug zeiknat. Ja, ik kwam mezelf lekker tegen.
Net na de finish stonden m'n ouders en binnen 2 sec. stond ik te huilen. Wat een grap die berg. Dit doe je niet als je een normaaldenkendmens bent. Mama begon natuurlijk ook te grienen..zij vond het alleen maar knap van me.

Na een kopje thee, een rugmassage (met wat licht gekraak van de rugwervels) viel ik als een blok in slaap op een stoel. Lekker in het zonnetje - ik was klaar! Ik had 't ook verdiend! Twitter werd automatisch ge-update en de felicitaties stroomden binnen.

En dan, dan komt het besef dat je misschien nog wel een keertje kan. Lichamelijk niet, maar ik moest toch een keer aantonen dat ik karakter had? En had ik niet stiekem met m'n grote mond lopen verkondigen dat ik "twee keer zeker, en drie keer proberen" zou doen??? Teamgenootje Ilona was immers ook al drie keer op en neer geweest, ondanks dat ze maar twee keer zou gaan. "Klinkt wel stoer als je kan zeggen dat je nog een keer bent geweest", wrijft papa er nog eens in. Ohhhkeee... daar gingen we weer. Stijf van de spierpijn en een vermoeide onderrug - hup! Op de fiets en naar beneden. Vrrroeeeemmm.

Bij bocht 20 kwam er een meisje naast me fietsen. "Jij hebt een lekker rustig tempo, mag ik naast je fietsen? Ik red 't anders niet". Een kortstondige vriendschap werd gesloten. We hadden van alles gemeen - ongeveer zelfde leeftijd, ervaring met Friesland, werkend in de IT... 2,5 uur hadden we nodig om elkaar te leren kennen. In bocht 7 besloten we samen de finish te halen. Al kletsend over familie, vrienden, werk, Alpe d'HuZes, gemeenschappelijke kennissen, bereikten we bocht 6, 5, 4, 3, 2, 1... Met een grote glimlach en met elkaars handen in de lucht reden we de finishlijn over. Wat een gevoel en wat een blijdschap! De derde keer ook gehaald!