SatC

Met vier weken voetbal voor de boeg besloot ik mezelf vorige week al bij voorbaat te belonen. (Uiteraard in de hoop en de verwachting daar later niet genadeloos voor te worden gestraft, maar dat is weer een ander verhaal, toch, oudste zus?) Ik ging eens ouderwets naar de film en wel naar Sex and the city! De serie kan ik zo langzamerhand wel dromen, het werd tijd voor wat echter werk.

In de bioscoop in Sneek, op maandagavond, met een handjevol seksegenoten, hebben we genoten van een avondje puur vermaak. De film had, net zoals het Nederlands elftal gisteren, op het eerste gezicht weinig diepgang, maar maakte dat goed door erg grappig te zijn. Samantha is hilarisch in haar typetje van op sex-beluste-in-de-overgang-zijnde-vijftiger en ook de andere drie dames zijn nog even humoristisch als in de duizend afleveringen op TV.

Maar uiteindelijk vloeide er ook een traan. In een geweldige dialoog tussen Miranda en Charlotte geven de dames, nippend aan de zoveelste cocktail, huilend aan elkaar toe dat het zorgen voor kinderen weleens uitputtend is en niet altijd zoveel voldoening geeft als iedereen je doet geloven. Ik kon me hierin helemaal vinden, vooral toen Charlotte ook nog eens uitriep: "En dan heb ik ook nog een au pair! Toen ik bang was dat mijn man me bedroog met onze au pair, was mijn eerste gedacht niet; o, nee, niet mijn man, maar o, nee, ik wil mijn au pair niet kwijt...!"

Onze seksegenoten in de bioscoop waren allemaal een end jonger dan wij. Ze kwamen stuk voor stuk mooi uitgedost in de hipste kledij de donkere bioscoopzaal binnen, waar trouwens geen man te vinden was. Die jonge dames keken duidelijk met een andere bril dan wij naar de belevenissen van de vier oudere dames. Bij hen geen identificatie met Charlotte, en ongetwijfeld al helemaal niet met Samantha. Gelukkig voor hen hadden de makers van de film zich ook uitgesloofd op het visuele vlak; de kleding, de make up, de woningen, de meubels, de hotels, de mannen, alles was even aantrekkelijk.

Maar ik vermoed dat ze een groot gedeelte van 'de moraal van het verhaal' hebben gemist, en dat is een gemiste kans. En daar had het Nederlands elftal dan weer geen last van!