Weggaan

Eerst is daar gejuich, een grote glimlach en dan de omhelzing met wat tranen. Ja, ze is weer terug! Na een jaar au-pairen in the States is de Dochter weer terug. Met witte t-shirts met 'Do you recognize me?' erop (met op de achterkant toch maar een uitleg wie-wie is) stond het hele ontvangstcomittee van de Dochter afgelopen maandag op Schiphol haar te omhelzen.
Met ons cluppie hadden we al bedacht wie de ouders van de Dochter zouden zijn. Ik gokte eerst verkeerd (drie mensen en maar één ballon), maar oma had 't goed. Het was dat groepje mensen met gespannen gezichten en witte t-shirts.

De emotie op hun gezichten brengt me terug naar 5 jaar geleden, toen ik in mei terugkwam van mijn vijf maanden lange Canada avontuur. Robert had me opgehaald in Canada en na een romantisch weekje New York reisden we samen terug naar Nederland. Een hele groep stond me toen op te wachten. Net als tijdens dat afscheid in januari. Wat was dat vreselijk verdrieting. Je moet afscheid nemen, maar weet op dat moment even niet meer waarom je jezelf en je geliefden dit aandoet. Zelfs in het vliegtuig werd 't er niet beter op en 36 uur later, na gestrand te zijn in Chicago door een sneeuwstorm, in mijn nieuwe bed in Montréal stroomden de waterlanders nog steeds.
De dag erna liet mijn huisgenootje me haar leven in Montréal zien. Een prachtige stad, met prachtige sneeuw, veel immigranten, verse steenovengebakken bagels en een amerikaanse cultuur met een extreme vriendelijkheid én geïnteresseerdheid. Wiet roken mag bij ons. Pim Fortuin, ja die kenden ze! En dat onze Trix geen echte macht heeft, maar dat Queensday een begrip is.. dat wisten ze ook. En ik? Ik wist niet eens of Canada een koningshuis had...

Tsja, naar het buitenland gaan geeft je in alle opzichten meer kennis. Je leert een andere taal, je komt jezelf tegen, je leert andere culturen kennen en je leert daardoor je eigen cultuur weer in perspectief te zetten.
Zal de Dochter dit ook hebben gehad? En de andere au-pairs?
En zal de Dochter veel heimwee hebben gehad?

Eén ding weet ik wel. Weggaan is niet leuk, maar wel de moeite waard. Ook al zie je dat later pas (vooral nu tijdens het werkleven dat je kan opscheppen dat je een tijdje in Canada hebt gewoond). Maar eerlijk gezegd... weggaan is pas echt leuk als je iedereen mee mag nemen.