"Morgen gaan we weer verder, misschien hebben we dan meer inspiratie..." . Met deze woorden heb ik onze koks net in de keuken achter gelaten. We hebben het echt geprobeerd, namen de woorden spek, paddestoelen en rode wijnsaus in onze monden om te kijken of we de herfstsmaken al konden proeven. Maar, nee, het lukt nog niet. Terwijl buiten de regen tegen het raam spat en ik vanavond de winterjassen van de kinderen tevoorschijn heb gehaald, wil het in mijn hoofd nog geen herfst worden. Na praktisch de hele maand augustus met weerberichten als '80% kans op voortzetting van het wisselvallig weertype' kan het toch niet zo zijn dat ook de nazomer ons niet wordt gegund?
Weten jullie het nog, het WK? Lang geleden is het al, hè? Juist, zolang is het geleden dat onze dames van de bediening badend in het zweet over het terras banjerden, dat de flesjes deo direct achter de deur, buiten het zicht van de gasten, overuren maakten, dat onze koks af en toe even in de vriescel gingen staan om het hoofd koel te kunnen houden, dat de kinderen tussen de middag vrolijk in het zwembad sprongen voordat ze weer naar school vertrokken, kortom dat het echt zomerde in Nederland. Ik word zowaar weemoedig van deze warme herinneringen.
Timo en ik hebben het regelmatig over het verplaatsen van onze werkzaamheden naar het buitenland, naar een land waar de zon wel schijnt en ook blijft schijnen en de warmte wel tot in je vezels door kan dringen. Helaas was oudste zus me daarin voor en blijft het voor ons vast bij dromen.. en bij onze vakanties! Thuis hangt er al een kalender voor de kinderen waar ze elke avond een strook van af kunnen knippen; nog drie weken voor we de auto vol pakken en het navigatiesysteem programmeren richting de Costa Dorada!
Het is vast de schuld van dit heerlijke vooruitzicht dat het geen herfst wil worden in mijn hoofd en in mijn mond. Maar ja, die herfst menukaart moet er komende dinsdag toch echt komen.
Weten jullie het nog, het WK? Lang geleden is het al, hè? Juist, zolang is het geleden dat onze dames van de bediening badend in het zweet over het terras banjerden, dat de flesjes deo direct achter de deur, buiten het zicht van de gasten, overuren maakten, dat onze koks af en toe even in de vriescel gingen staan om het hoofd koel te kunnen houden, dat de kinderen tussen de middag vrolijk in het zwembad sprongen voordat ze weer naar school vertrokken, kortom dat het echt zomerde in Nederland. Ik word zowaar weemoedig van deze warme herinneringen.
Timo en ik hebben het regelmatig over het verplaatsen van onze werkzaamheden naar het buitenland, naar een land waar de zon wel schijnt en ook blijft schijnen en de warmte wel tot in je vezels door kan dringen. Helaas was oudste zus me daarin voor en blijft het voor ons vast bij dromen.. en bij onze vakanties! Thuis hangt er al een kalender voor de kinderen waar ze elke avond een strook van af kunnen knippen; nog drie weken voor we de auto vol pakken en het navigatiesysteem programmeren richting de Costa Dorada!
Het is vast de schuld van dit heerlijke vooruitzicht dat het geen herfst wil worden in mijn hoofd en in mijn mond. Maar ja, die herfst menukaart moet er komende dinsdag toch echt komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten