Oude vlammen

Nu middelzus, als onderdeel van haar coming of age, eindelijk ook MSN heeft geïnstalleerd, wordt het echt wat met de sociale media; straks gaat ze ook nog een account aanmaken op Facebook.
Want daar gebeurt het toch wel tegenwoordig. Was Facebook voorheen vooral het podium voor mijn Amerikaanse kontakten, ik krijg steeds meer vriendschapsverzoeken in het Nederlands. En met al die verzoeken, komen ook dilemma’s om de hoek kijken waar ik helemaal geen zin in heb.

Een tijd geleden schreef de New York Times: ‘Facebook is een zegen, maar kan op een onverwachte manier ook een horror zijn. Stel dat je niet zo’n geweldige middelbare schooltijd hebt gehad en nu naar de universiteit gaat in een andere stad. Vroeger was dat hét moment om je leven drastisch te wijzigen, een nieuw imago aan te meten, nieuwe vrienden te maken, een streep onder dat verleden te zetten en de blik op de toekomst te richten. Met Facebook lukt dat niet: je oude klasgenoten, je oude leven blijf je als een molensteen om je nek meezeulen.’
Zal wel, dacht ik toen ik het artikel las en zelf nog niet de impact van het vriendennetwerk voelde.

Maar in mijn inbox van LinkedIn staat al maanden het verzoek van een oude vlam om elkaars directe kennissen te worden, ik heb er nog steeds geen zin in.
Een andere oude liefde zit in ergens in mijn netwerk van LinkedIn, we hebben dezelfde connecties, maar blijkbaar heeft hij, net als ik, geen behoefte aan direct kontakt.
Het grote voordeel van LinkedIn is dat je iemands profiel ziet voordat je je aan elkaar verbindt. Ik weet dus al waar die mannen waar ik ooit voor viel, werken, wat ze doen en hoeveel ouder ze zijn geworden op de foto: mijn nieuwsgierigheid is bevredigd.

Facebook heeft dat voordeel niet, je kunt alleen maar de ‘vrienden van’ zien. Sinds een paar weken zit in mijn inbox het verzoek om vrienden te worden met m’n grote jeugdliefde, van wel heel erg lang geleden. Hij heeft geen foto, nog maar drie vrienden en is dus een duidelijke nieuwkomer op FB.
Ik zit niet in zijn netwerkomgeving, hij moet me gezocht hebben: dat is op zich al griezelig. Nog griezeliger is dat hij kontakt wil.
Maar het griezeligst vind ik mijn eerste neiging om op de ‘accepteer’ link te klikken: Facebook bevredigt je instantnieuwsgierigheid niet.
Met de pijl van de muis boven de link, twijfel ik op het laatste moment. Zit ik hier eigenlijk wel op te wachten? Zit ik te wachten op foto’s van zijn kinderen, z’n grijze haren, rimpels en uitgezakt buikje? Zit ik erop te wachten dat hij mijn leven binnenkomt?
Nee, dus en ik laat de muis los. Ik doe het wel met mijn herinneringen, onder het verleden hoort een streep te staan.